Episodes in the life of...

Vanaf de eerste dag dat hij op mijn werk kwam, had ik al een zwak voor hem. Met die hyperblije blik, het bijna kinderlijke enthousiasme waarmee hij me groette, zijn nog-net-niet-huppelende pas en vooral de heerlijke klungeligheid die zorgde dat hij keer op keer stond te kloten om de deur open te krijgen (en stug blijven lachen hè) had hij me in no time om.
Vandaag was hij de eerste op zijn kantoor, dus gaf ik hem de krant mee.
"O, wat aardig!" zong hij. "Hoe heet je eigenlijk?"
Ik stelde me voor en daarna hij zichzelf en we schudden elkanders hand.
"Volgend jaar wil ik van m'n buikje af zijn, hoor", ging hij in één adem door. Ik keek naar zijn buik, of althans, naar het stuk overhemd dat ervoor hing. Daar zaten vlekjes op. Best wel veel vlekjes, eigenlijk, voor iemand die bij zo'n chic bedrijf werkt. Ik bedacht gauw één of andere bemoedigende opmerking voor het wegwerken van zijn buik, die weliswaar niet nonexistent was maar zeker ook niet overdreven groot, en maande hem dan vooral de trap te nemen naar boven.
Minuten later vroeg ik me nog steeds af waarom hij het nu relevant had gevonden zijn afslankplannen met me te delen. Tot ik bedacht dat hij me juist net had laten weten: "Ik ben Dik".