Episodes in the life of...

Didli-didli-didliiii
didli-didli-didliiii
didli-didli-didliiii
didli-didli-did
diii! Dum.

Het heeft drie weken op de voicemail gestaan, en nóg heb ik geen flauw idee wie het er heeft neergezet. Wat een mystérie! I love it.

(O, en, disclaimer: het kan zijn dat de tekst niet helemaal klopt hoor, maar ik moest het uit mijn hoofd doen, want het berichtje is helaas niet meer.)

Afgelopen weekend viel mijn oog op een poster die in het raam van de reformwinkel hing. Adopteer een kip!, riep-ie me toe, en stuurde me naar de bijbehorende webzijde voor meer informatie.
Het professionalisme druipt van de site af, gezien de speciale link die je kunt gebruiken om een foto als bureaublad in te stellen en nieuwtjes als 'Een webcam is inmiddels besteld. Zodra we weten hoe hij werkt, gaan we hem installeren op boerderij de Ridammerhoeve in het Amsterdamse bos...'
Wat een prachtinitiatief! Met het doel van het hele gebeuren ben ik het overigens óók nog eens eens, want het steunt de biologische landbouw, en deelnemers krijgen elke maand een doosje biologische eieren (van hun éigen kip! Welk een vreugd).
Na het lezen van gewiekste slogans als Pik het niet langer en Kies eieren voor uw geld weet ik het zeker. Ik wil óók!

Op de balie in de bieb lag een foto van twee melkchocoladebruine peutertjes. "Familie van jou?", vroeg ik mijn Surinaamse collega, want dan doen biebjuffies soms, foto's van hun nageslacht meenemen, en haar zag ik er ook wel toe in staat. En zo kon ik meteen de leuke geïnteresseerde collega uithangen (die ik in werkelijkheid ook ben hoor! Heus!).
"Wat? Vind je ze op me lijken dan?", was haar wat verontwaardigd klinkende reactie. "Dat zijn Marokkaanse kindertjes, denk ik. Die foto heeft iemand in de bibliotheek verloren."
Oei. Hiermee had ik een grote fout gemaakt natuurlijk, want denken dat kindertjes vast wel Surinaams zijn omdat ze nu eenmaal bruin zijn kan natuurlijk niet. Ik heb de rest van de middag verscheidene malen steelse blikken op de foto geworpen om te zien of het nou echt zo stom van me was geweest om te denken dat het Surinaamse kindertjes waren, en vroeg me af of mijn collega nu héél erge dingen van me zou denken. Ik voelde me zooo'n oppervlakkige bitsj!
Twee dagen later kwam er een keisurinaams meisje dat zoiets als Charity of Liberty heette bij de balie. Ze riep: "Hee! Dat zijn mijn nichtjes, op die foto!"
Fjieuw.

Wat een mooie mensen zijn er toch af en toe te zien hier in de buurt!
* een mevrouw die in een fauteuil zat die bij het grof vuil stond
* een oud mannetje dat vlak voor me langs de straat overstak met een stoffer-en-blik-blik vol dorre bladeren. Hij had net zijn portiektrapje schoongeveegd, en deed zijn best alle blaadjes op het blik te houden tot hij het stukje gras aan de overkant van de straat bereikt had
* drie generaties dames op een bankje op het Koningsplein, met hun korte blonde haren alledrie in exact hetzelfde Oostblokkapsel
* een meisje in pastelroze joggingbroek en pastelpaarse sweater dat, toen het stoplicht op rood stond, van papa's achterop sprong en op de stoep een hip dansje begon te maken

Jenny L. heeft zelf ook een band, Rilo Kiley. En daarmee stond ze vorige week dinsdag (een halve week nadat ik hun bestaan had ontdekt - welk een fortuinlijke timing!) ineens in Paradiso. Ze waren geprogrammeerd als voorprogramma van iets oninteressants en hadden zelf buiten mij nog twee fans in de zaal staan. Eentje ging na afloop van het optreden (leuk, maar nìet zo leuk als The Postal Service) naar Jenny en (even naam opzoeken) Blake om zijn zelfgemaakte Rilo Kiley-t-shirt aan ze te laten zien. Met de ander raakte ik in gesprek over Jenny's acteercarrière en The Postal Service, waarna ik zelf de kans kreeg haar enkele bejubelingen toe te werpen en saam gezellig keuvelend (ja echt!) het Postal Service-optreden na te bespreken. Toen ik na de onvermijdelijke cd-aankoop de zaal wilde verlaten, schudde ze mijn hand. Oe! Ze is mijn heldin!
Van de jongen met wie ik had staan praten, kwam ik later thuis nog de website tegen, welke me hard deed glimlachen.